Po minocyklinie kolej na gaboxadol – lek na Zespół Angelmana!
Naukowcy poszukują leku o ugruntowanej pozycji pozwalającego w bezpieczny sposób leczyć zaburzenia Zespołu Angelmana, charakteryzującego się takimi objawami jak: głębokie opóźnienie motoryczne i intelektualne, brak mowy oraz padaczka.
Artykuł został opublikowany w dniu 19.03.2015r się na portalu http://sfari.org
Minocyklina
„Zastosowanie antybiotyku – minocykliny (suplementu diety) stosowanego w leczeniu trądziku (ang. acne) nie dało zadowalających wyników w przypadku zaburzeń snu” – stwierdził doktor Edwin Weeber profesor neurobiologii Uniwersytetu Południowej Florydy w Tampa. Na sympozjum „Pathways of Neurodevelopmental Disorders” w Tahoe City (Kalifornia) przedstawił wstępne wyniki badań.
„Sądzę, że w przypadku jakichkolwiek zaburzeń neuropoznawczych występujących zwłaszcza u dzieci, chcemy się skoncentrować na metodach mniej eksperymentalnych, bardziej sprawdzonych i bardziej bezpiecznych” powiedział Weeber. „Jeśli znajdujesz coś co zostało zatwierdzone przez FDA (Food and Drug Administration) lub coś co może być lepiej tolerowane (ang. to be handled better) przez organizm i mózg, to wówczas jest to bardziej atrakcyjne, aby wykorzystać to do celów terapeutycznych.
Antybiotyk minocyklina jest od dawna stosowany w leczeniu trądziku, ale również jak zaobserwowano może „przechodzić” do mózgu. Jego działanie nie są do końca poznane, lecz badania wykazują, że minocyklina pomaga w dojrzewaniu otrzymanych z gałęzi neuronów zwanych dendrytami (ang. dendrites). Badania kliniczne prowadzone przy użyciu leczenia minocykliną u dzieci i młodzieży z Zespołem Łamliwego Chromosomu X, wykazały subtelną ogólną poprawę zmniejszenia lęku i niepokoju (ang. decreased anxity) po 3 miesiącach stosowania.
Testy kliniczne minocykliny na 25 dzieciach
W mysim modelu Zespołu Angelmana, doktor Weeber i jego zespół wykazali, że minocyklina pomaga połączeniom neuronowym lub synapsom, dostosować się do nowych doświadczeń – procesu, który leży u podstaw uczenia się i pamięci. W oparciu o te wyniki, przetestowano lek na 25 dzieciach z Zespołem Angelmana w wieku od 4 do 12 lat.
Stosowanie leku nie wykazało żadnych negatywnych skutków, według wstępnych wyników opublikowanych pod koniec 2014 roku. Ogólnie rzecz biorąc, u dzieci wykazano subtelną poprawę 8 tygodni po zakończeniu leczenia według skali ocen określającą ogólną ocenę dziecka przeprowadzaną zarówno przez lekarzy jak i rodziców. Jednakże to narzędzie nie wychwyciło kilku ważnych usprawnień jak mówi doktor Weeber:
„W czasie przeprowadzania badań klinicznych zdaliśmy sobie sprawę, że informacje zwrotne (ang. feedback) jaki dostawaliśmy od rodziców i dane jakie mieliśmy ze standardowych wyników klinicznych nie odzwierciedlają tego, co mogliśmy zobaczyć.”
Na przykład, dzieci z Zespołem Angelmana wydają się być zafascynowane wodą – takie zachowanie może powodować pewne niebezpieczeństwo w pobliżu basenu lub otwartych zbiorników wodnych. Po 8 tygodniach leczenia, niektórzy rodzice stwierdzili, że ich dzieci lepiej rozumiały potencjalne zagrożenia związane z wodą.
Badania nad Zespołem Angelmana mogłyby korzystać ze specjalnej skali ocen określonej na konkretne zaburzenia, co dałoby możliwość rejestrowania tych subtelnych, ale bardzo znaczących wyników poprawy. Weeber poszukuje także bardziej obiektywnych środków, takich narzędzi, które ocenią chód lub mowę dziecka.
Dieta bogata w białko
Zespół doktora Weebera prowadzi również inne zabiegi. Wiele dzieci z Zespołem Angelmana cierpi na napady padaczki. Badania wykazały, że dieta bogata w białko, wywołująca stan podobny do głodu zwanego ketozą (ang. ketosis) może pomóc załagodzić napady padaczkowe. Jednakże wprowadzenie diety żywieniowej stanowi duże wyzwanie w przypadku dzieci z Zespołem Angelmana, które wydają się być dość wybredne i wymiotują (ang. easily sickeden) w przypadku niektórych pokarmów.
Aby to obejść, doktor Weeber i jego współpracownicy opracowali suplement, który zwiększa poziom ketonu bez konieczności wprowadzania zmian w diecie. Po 8 tygodniach leczenia tym suplementem zaobserwowano złagodzenie napadów padaczkowych i poprawienie pamięci u myszy Zespółu Angelmana. Myszy te były również mniej niezgrabne i mniej uciskały swoje tylne kończyny (ang. less likely to clasp their hind limbs together) – to zachowanie przypominające problemy z chodzeniem i machaniem rączkami u dzieci z tym zaburzeniem. Jest to pierwszy raz, kiedy leczenie złagodziło objawy zaburzeń ruchowych w modelu mysim Zespołu Angelmana, mówi Weeber.
Gaboxadol
Doktor Edwin Weeber i jego koledzy planują również badania kliniczne, jeszcze w tym 2015 roku, aby ocenić skutki stosowania gaboxadolu, leku pierwotnie opracowanego jako pomoc w leczeniu zaburzeń snu. Testy Gaboxadolu, który uważa się za lek powodujący zwiększenie uspokojenia aktywności neuronów (ang. ramp up the activity of brain-calming neurons), dotarły do końcowego etapu badań klinicznych, gdy okazało się, że wywołuje halucynacje osób wychodzących z uzależnień (ang. trigger hallucinations in people recovering from substance abuse).
Jednakże niska dawka gaboxadolu będzie bezpieczna u dzieci i może złagodzić objawy Zespołu Angelmana, który podobnie jak autyzm, uważa się, że wynika częściowo z braku sygnalizacji równowagi w mózgu między pobudzaniami (ang. excitatory) i hamowaniami (ang. inhibitory), mówi Weeber.
„Gaboxadol nie stał się lekiem zapewniającym zyski liczone w miliardach dolarów jak myślały firmy farmaceutyczne, ale kto wie, jakie inne zaburzenia będziemy mogli leczyć przy użyciu tego leku”, mówi Weeber.
Inni badacze są również podekscytowani możliwością korzystania z bezpiecznych, dobrze przetestowanych leków w leczeniu dziecięcych zaburzeń neurologicznych. Jednakże badacze ostrzegają, że takie podejście jest ryzykowne, ponieważ nie zawsze skupiamy się wtedy na głównym biologicznym defekcie w samym centrum tego zaburzenia.
„Wiele z tych dzieci ma poważne objawy. Kiedy znajdujesz lek, które są dostępny i zaakceptowany przez FDA i możesz go przetestować, to trudno sobie wyobrazić, aby tego nie zrobić”, mówi Anne West, profesor neurobiologii na Uniwersytecie Duke w Północnej Karolinie.
„Czy to nie jest jednocześnie budzenie fałszywych nadziei? Zawsze trzeba myśleć o celu, do którego dążysz. Niektóre z tych propozycji, są daleko od niego.” (ang. “At the same time, is it raising false hopes? You have to be thoughtful about the pathway that you’re targeting. Some of these candidates are getting farther away from that.”)
Źródło:
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23572165
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25491305
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.